De dame die de kleine kantine van de bandenspecialist binnenkwam, groette “Goedemorgen” en nam koffie uit de automaat achter mij. Op de TV waren toevallig net de doelpunten te zien die Steven Berghuis maakte tegen PEC Zwolle. “Ach, wel ja!”, reageerde de dame op het feit dat er in de strijd om het landskampioenschap weer punten verloren waren door Feyenoord, “wrijf het nog maar een keer in.” Ze nam plaats aan de tafel en blies in haar hete koffie. Natuurlijk moest ik toen een reactie op haar commentaar op de beelden geven. In een wachtruimte is dat niet altijd vanzelfsprekend, want soms zit je een beetje stommetje te spelen. Dit was echter niet zo’n situatie. Dus vroeg ik overbodig of ze ‘voor Feyenoord’ was. “Jazeker wel!”, antwoordde ze meteen en heel even keek ze me onderzoekend aan. “Oh, u dus blijkbaar niet?” Aan mijn werkkleding kon ze het niet zien dat ik voor Ajax ben en op mijn voorhoofd stond het ook niet geschreven. Raar. Zouden Feyenoordsupporters elkaar als zodanig herkennen als ze elkaar tegenkomen? Of hebben ze wellicht een radar om andersdenkenden te spotten? Met een lach bevestigde ik haar vermoeden. “Ja, dat klopt mevrouw. Maar we krijgen hier toch geen ruzie omdat ik voor Ajax ben?” Nu moest de dame ook lachen en nam een slokje koffie uit haar bekertje. “Het is allemaal nogal spannend, ziet u? Die titelstrijd neemt bijna elke week een andere wending. Het zou fantastisch zijn als Feyenoord eindelijk eens kampioen ging worden.” Als ik niets om voetballen zou geven, gun ik het die club best. Maar ik houd er wel van en gun het mijn cluppie toch net iets meer.
We kregen het over kinderen, hun sport en opleiding, een blessure van voetballende dochter en mijn jongens die allang niet meer in clubverband voetballen. Zulke dingen. Intussen konden we door de ruiten van de kantine zien hoe de zomerbanden op de auto’s werden gedaan. Nog wat bouten aandraaien, dan konden ze van de brug. De stapel papieren naast de koffie ontlokte bij mij de opmerking dat er waarschijnlijk die dag nog gewerkt moest worden. “Tsja, het is druk de laatste dagen. En we gaan verhuizen.” De deur ging open en de vrouw van de bandenspecialist kwam binnen. “Jack, jouw auto is klaar. De sleutels liggen op de balie.” Ik vouwde de krant netjes op. Lezen was er niet van gekomen. Eigenlijk had ik het nog wel meer over de titelstrijd tussen onze clubs willen hebben. En over ‘010’ of ‘020’ zeggen, omdat de namen van deze mooie steden zogenaamd niet uitgesproken kunnen worden. Zo kinderachtig. En dat je als Brabander niet altijd meteen voor PSV bent, net zo goed dat niet alle Rotterdammers supporter van Feyenoord zijn.
“Verhuizen? Waar naartoe als ik vragen mag?” De dame pakte alvast haar spullen van tafel en antwoordde: “We gaan in Vlaardingen wonen. Daar werk ik sinds januari.” Een beetje verrast moest ik denken aan het dorp waar ik woon. In de jaren ’60 en ’70 groeide het plaatsje aanzienlijk doordat de grote scheepsschroevenfabriek aan veel arbeiders werk bood. En er toen uit alle windhoeken van Nederland allerlei dialecten samen kwamen. Maar verhuizen deed men toen vooral omdat vader ‘elders emplooi had gevonden’. Tijden veranderen.
“Werkt u daar op een kantoor?”, vroeg ik en wees naar de stapel papieren onder haar arm. “Zo zou je het kunnen noemen”, antwoordde ze. “Ik ben burgemeester. Burgemeester van Vlaardingen.” Ze sprak de titel met trots uit. En dat mag best. Vlaardingen is een mooie stad. Vlak naast Rotterdam. De stad van haar cluppie. Daar waar ze dromen van de landstitel. De Coolsingel. Het bordes met de spelers en de trainers. Met de huidige burgemeester natuurlijk. De schaal. En het feestende legioen. Inderdaad heel spannend. In de deuropening wenste ik iedereen nog een fijne dag. De dame vooral succes met de verhuizing en… nou vooruit, ook maar veel succes in de titelstrijd. Dat de beste moge winnen, mevrouw de burgemeester!

Jack Thomassen