Als jongen van veertien fietste ik vroeger (midden jaren 80) eens in de twee weken met vriendjes over het halvezolenpad naar “De Fietsenstalling” in Waalwijk. Zo werd het voetbalstadion van RKC Waalwijk gekscherend ook wel genoemd. De club was toen net gepromoveerd uit de Hoofdklasse (amateurs) en ging betaald voetbal spelen in de Eerste Divisie, de huidige Jupiler League. Op vrijdagavond stond destijds met name de Eve-side (vak aan de zuidkant achter het doel en vernoemd naar de toenmalige shirtsponsor Eve & Adam) vol met opgeschoten jeugd, die hun blauw-gele helden luidkeels toezongen. Er waren voornamelijk nog staantribunes. Minder veilig en comfortabel, maar zeker net zo gezellig. Mede dankzij de inktzwarte financiële injecties van de Weldoener van Waalwijk, oftewel Piet van der Pennen alias Piet Pen, bereikte de club deze status. Over halve zolen gesproken.
Piet van der Pennen was een ouderwetse, onvervalste koppelbaas met liefde voor het voetbal. Hij was een man die van feesten hield en al zijn (zwarte) geld weggaf, met name aan voetballers. Hij heeft vele tonnen in de club uit Waalwijk gestoken, altijd handje contantje, en liet onder meer een nieuwe tribune bouwen. Zijn bouwbedrijf had in zijn hoogtijdagen wel een man of 150 in dienst en hij scharrelde er als tussenpersoon lustig op los. Creatief als hij was had hij ook enkele spelers van RKC op de loonlijst van zijn bouwbedrijf staan. Dat kon in die tijd nog. Als er al eens een keer een nieuwsgierige journalist langskwam, die het naadje van de kous wilde weten, dan werd die (indien nodig) met niet mis te verstane dreigtaal de deur gewezen. Toch was deze zware jongen (hij woog ooit 250 kilogram) meer een cowboy dan een crimineel. Hij deed geen vlieg kwaad, maar vond het wel mooi dat iedereen schrik voor hem had. Op 15 januari 2008 werd hij plotseling onwel en raakte hij in een coma. Hij overleed diezelfde dag nog in het ziekenhuis.
Spelers als Gerry Kleton, Peter Bosz, Leon Hutten, Stanley Brard, Marcel Brands, Erik Gouda, Adri Bogers, Carlos van Wanrooy, Peter Treffers, Ad van de Wiel, Norbert Rebsch, Peter Gerards, Anton Joore en Bas de Kok verdedigde halverwege jaren 80 de clubkleuren van RKC. Ook ex-DVC-er Derk Jan de Wit stond toen onder contract bij de club van Piet Pen. Maar de meest markante figuur in die periode was voor mij zonder twijfel Rob van der Kaay. Over halve zolen gesproken.
Een langharige, behendige buitenspeler, die bij invalbeurten meestal wel iets extra’s kon brengen. Ik zeg bewust invalbeurten, want meestal zat Robbie niet bij de basiself. Daar zal zijn aflatende wedstrijdmentaliteit en laconieke houding mede debet aan geweest zijn. Van der Kaay kon waarschijnlijk ook niet langer dan een uur wijken van zijn buil shag. Zelfs in de dugout had hij de halfzware Javaanse Jongens in zijn trainingspak gevouwen en dus binnen handbereik. Hij presteerde het bovendien eens om tijdens een wedstrijd languit gestrekt over de spelersbank te gaan liggen alsof hij thuis op de bank voor de TV lag. Je wist niet wat je zag. En als hij al eens in mocht vallen en toevallig nog kon scoren, dan hing hij met handen en voeten in de hekken voor de Eve-side. Want geliefd was hij wel, zeker bij dat thuisvak. Hij heeft zelfs nog een transfer afgedwongen naar Royal Antwerp FC in België, waar hij uiteindelijk slechts 1x in 2 seizoenen in actie kwam. De geboren Tilburger is in de jaren daarna wel in de voetbalwereld gebleven. Hij is de huidige trainer van RKSV Oisterwijk.
Ik heb me feitelijk nooit afgevraagd hoe het fietspad tussen Drunen en Waalwijk aan de naam halvezolenpad is gekomen. Zoals gezegd fietste ik dus 25 jaar geleden eens in de veertien dagen over dit pad naar Waalwijk om de thuiswedstrijden van RKC bij te wonen. In mijn beleving was dat dus het pad naar excentriekelingen als Piet van der Pennen en Rob van der Kaay. En dan heb ik Ad van de Wiel alias Rouge Adje nog niet eens uitgelicht. Over halve zolen gesproken...

@vanpasgekomen