Tegenwoordig staan er op gezette tijden behoorlijke rijen voor het loketje van de keuken in de kantine van RKDVC. Er is immers keus te over. Van een broodje gezond tot een kipcorn en van een frietje saté tot een balletje gehakt uit de jus. En het nieuwe personeel oogt niet alleen jong en fris maar is ook van alle geuren, kleuren en smaken voorzien, uiteraard met respect naar de generaties voorgangers. Wat dat betreft heeft de club de laatste jaren niet alleen qua accommodatie een flinke metamorfose ondergaan, maar eveneens qua personele invulling van ons clubhuis.
De romantiek daarentegen is echter wel een beetje verdwenen. Vroeger had je gewoon d’n Buts die met z’n pa en ma (Han en Tien van Helvert) achter de bar stond. Week in week uit stonden zij hun mannetje in het toenmalige houten clubgebouw dat rechts van de entreepoort was gelegen (voor de jonge lezers onder ons). Zij maakten en tapten vele meters achter de bar. En als er iemand met honger voor het loketje stond slofte Tien naar achteren om op verzoek een frikandel of kroket in het hete frituurvet te gooien. Meer smaken waren er immers niet. De kantine was sobertjes ingericht, maar gezellig was het er altijd. Daar was geen TV of beamer met ‘live’ voetbal voor nodig. Hooguit een CD met Nederlandstalige muziek.
Ruim 20 jaar geleden brandde de voormalige kantine inclusief bestuurskamer volledig uit en werd er tijdelijk een nishut geplaatst ten noordwesten van het hoofdveld. Die deed dienst als ‘nieuw’ clubhuis. Een halfronde met golfplaten bedekte zaagloods met houten vloer, waarin tijdens de weekenden en clubavonden de vonken van de tafels vlogen. Feitelijk gingen we van een kantine 1.0 naar een kantine 0.5, maar als het op gezelligheid aankwam hebben we destijds niets ingeleverd. Sterker nog, op dat gebied ging de club er juist misschien wel op vooruit.
Over verdwenen romantiek gesproken. Vorige maand hebben we afscheid genomen van een clubvrouw pur sang. Toos Melis. Geboren met een blauwwit hart en op vele fronten actief geweest binnen onze vereniging. Met name de kantine was haar territorium. Eerst de oude kantine, toen de nishut en de laatste 20 jaar de nieuwe kantine aan het hoofdveld. Achter, voor of onder de bar, Toos was altijd wel ergens te vinden. Niet alleen in de weekenden, als het vaak tot in de late uurtjes doorging, maar ook op maandagochtenden om de troep weer op te ruimen en de bar en de keuken te poetsen.
Om een bepaalde leegte te vullen en als eerbetoon aan DE kantinevrouw van de afgelopen 25 jaar wil ik hierbij een nieuwe snacktraditie introduceren. De PikanTOOS. De PikanTOOS is symbolisch genoeg een schaal met heet gekruide gehaktstaven voor het hele team. Heet gekruid, omdat Toos ook nogal vurig uit de hoek kon komen en gehaktstaven, omdat deze nou eenmaal lekker in haar rouwe, eeltige handen lagen. Men hoeft deze snacksensatie ook niet aan het loketje te bestellen. Dat voorkomt nog langere wachtrijen. Je schreeuwt gewoon een keer naar het kantinepersoneel “PIKANTOOS!” en de rest wordt geregeld.