Ze zijn er nog. Echt waar! Mensen die onbaatzuchtig zijn en af en toe aan een ander denken. Zelfs voor iemand die ze niet eens kennen. Gewoon, zomaar. Zoals je op een parkeerplaats een kaartje uit de betaalautomaat moet halen en dat een goeierd zijn of haar kaartje met nog een half uur parkeren erop achter het klepje vast geklemd heeft. Niet weggegooid, maar voor een ander achter gelaten. Das toch aardig? En die keer dat ik in Eindhoven een aanhanger met rijplaten moest ophalen. Mijn collega had het kleine wieltje per ongeluk in het gras gezet. Toen het 's middags ging regenen dat het goot en het wieltje in het natte gras wegzakte, kreeg ik hem niet meer op de trekhaak getild. Hoe lief en vriendelijk ik de langsfietsende Eindhovenaren ook vroeg om 2 seconden mee te tillen, geen kip die hielp. Toen ik niet anders kon dan alle zware rijplaten af te laden om het gewicht van de aanhanger te verlichten, stopte er een jongeman. Tien seconden later fietste hij weer weg door de regen. De aanhanger op de haak, klaar om de A2 op te zoeken. 'Geen dank, meneer. Graag gedaan!' Op zulke momenten begin je weer een beetje te geloven in het goede van mensen. Maar soms ben ik wat naïef. Want mensen kunnen ook teleurstellen. Als voetballer Leroy Fer een selfie met zijn collega's van het Nederlands elftal twittert, regent het misselijkmakende opmerkingen. Door mensen die af en toe denken een ander te moeten kwetsen. Gewoon, zomaar. Dan is mijn geloof weer terug bij af. Want ze zijn er nog. Echt waar!

 

SCHOENKADOOTJE

Een buurvrouw met kinderen deed haar beklag op Facebook. Ze was het beu. Dat gezeur om een nieuwe Playstation 4. Alle 4 haar kinderen jengelden aan haar hoofd dat ze Sinterklaas om dit overmatig duur kado voor in de schoentjes wilden vragen. Vooral de oudste was het ergst. Die stookte de anderen op om heel hard voor de hoofdprijs te gaan zingen. Buurvrouw vroeg zich nog af: Waar is de tijd gebleven dat wij een paar beestjes van suikergoed kregen of een kleurboek met stiften en daar echt blij mee waren? Een doosje chocolade sigaretten of een zakje pepernootjes? Is dat te min tegenwoordig? Toen was ze het meer dan zat. Als het zo moest, dan maar drastische maatregelen. Geen brave kindertjes, geen schoenen zetten! Dat hielp gelukkig. Het werd weer rustig in onze blok. Even later gingen de kindertjes lekker slapen. Behalve de oudste. Die moest bij de buurvrouw op de bank blijven zitten. Voor straf. En hij mocht ook geen schoen zetten. Dubbel straf. Misschien was dat niet zo lief van de buurvrouw? Daar had ze die avond eventjes geen boodschap aan. Zijn eigen schuld. De buurman was zelf immers ook helemaal niet zo lief geweest. De zeurpiet!