Op pagina 4 van mijn krant staat het grijnzende hoofd van John de Wolf. Grijnzend, maar ook grijzend. Hij is inmiddels 53 jaar, de oud-speler van o.a. Feyenoord. 53 jaar, je zou het hem niet geven. Hij ziet er nu wat minder gevaarlijk uit zonder de lange manen die  hij vroeger had. Natuurlijk wordt John nog steeds overal herkend. Waar hij komt willen mensen met hem op de foto. Selfies, dat snapt u. John wordt 'ouderenambassadeur' voor het ministerie van Sociale Zaken. 'In die rol moet hij werkgevers stimuleren ouderen vaker een baan te geven, want werkloze 50-plussers komen nu nauwelijks aan de bak', staat er in de tekst. Het interview heeft een positieve inslag, want zo is John. En het ministerie wil daarom graag dat John zich op werkgevers richt om die te overtuigen 50-plussers vaker een kans te geven. Want het beeld dat we vroeger van deze groep hadden, met 50 jaar ben je al oud, klopt niet meer. Mensen gaan vaker sporten en soms gezonder eten en drinken.
Zelf zou ik toe willen voegen 'STOP met roken', maar dat kunt u zelf wel invullen. Vooral dat sporten heeft duidelijk effect, mensen stappen anders een sollicitatiegesprek in. Ik denk dat de Wolf de juiste man voor deze taak is. Een bekende sportman opent makkelijker deuren. Hopelijk ook voor werkloze 50-plussers. 

Nog steeds denkend aan het grijnzende hoofd van de oud-voetballer ging ik even later een rondje lopen met onze honden. Twee straten verderop zag ik een bekend gezicht langslopen. Het was Wim, oud-speler bij RKDVC en vroeger buurtgenoot. Hij woonde op het Willem 11-plein. Vooral door zijn blonde haren wist ik dat hij het moest zijn. 'Doe je mond open en je praat', zei mijn collega Theo wel eens. En omdat ik niet verlegen ben, riep ik Wim. Hij was blij verrast dat ik hem nog van vroeger kende. Op mijn vraag hoe het na zijn RKDVC-periode gegaan was, zag ik een bedenkelijk gezicht. 'Samen met James werd ik gescout door DESK, maar door een blessure ging het wat moeilijker. Ik wilde graag profvoetballer worden, jammer dat het er niet van kwam. Mijn broer heeft nog wel bij Fc den Bosch, Heracles en de Graafschap gespeeld.' Wim keek er trots bij. 'En na het voetballen, Wim?' 'Tsja, daar en daar gewerkt, maar nu helaas zonder werk. En je weet het, ik loop langzaam naar de 60, hè?' Ik kijk hem even aan. Natuurlijk loopt hij tegen de 60, ikzelf ben bijna halverwege en Wim is een paar jaar ouder. En eigenlijk zie je het helemaal niet aan hem af, net als bij John de Wolf. Dat zei ik hem dan ook, positief blijvend. Dat hoorde hij graag. 'Altijd blijven sporten, hè! Dat heeft geholpen, hoor.' Ik gaf hem een hand en wenste hem succes bij zijn aankomende sollicitatiegesprekken. En daar wandelde Wim weer verder, de hoek om naar huis. 

Drie jaar geleden kreeg ik als 50-plusser gelukkig een kans om aan iets nieuws te beginnen. Het was een grote omschakeling en het kostte me veel energie. Mede doordat ik een sportschool bezocht en regelmatig met de veteranen van RKDVC een potje voetbalde, hield ik me staande en heb mijn plek bij mijn nieuwe werkgever gevonden. Dat moet een sportman als Wim vast ook gaan lukken. Ik hoop het van harte. Daarvoor hoeft John de Wolf toch niet bij u op visite te komen, ondernemers uit Drunen en omstreken?