QATAR
Op vrijdagmiddag sta ik nog even te praten op ons kantoor. Het radiojournaal meldt een transfer van een speler van Galatasaray. Benieuwd draai ik de volumeknop wat harder. Het gaat blijkbaar over Nigel de Jong, die naar Mainz vertrekt. Mijn collega steekt zijn hoofd boven zijn computerscherm uit en zegt dat ook Wesley Sneijder een nieuwe werkgever heeft gevonden. Dat vind ik interessanter dan de transfer van de Jong, dus gaat de volumeknop weer wat zachter en richt mijn aandacht op wat mijn collega gaat melden. "Ja hoor, het is echt waar. Wesley Sneijder gaat van Nice naar een club in Qatar." Begrijpend knik ik met mijn hoofd. "Zou dat dan zijn om aan spelen toe te komen en zo in beeld te blijven bij de nieuwe bondscoach?" Lachend geeft de collega antwoord: "Nee joh! Vast niet toch? Die gaat nog één maal zijn slag slaan en zijn banksaldo ophogen." En met zijn aandacht weer op het beeldscherm gericht vult hij nog aan: "Die gaat daar cashen, jongen. Dan hoeft hij in principe nooit meer te werken. En kan hij voortaan lekker de GROTE meneer uithangen...." Het duurde precies één seconde tot de onbewuste grap over de lengte van de recordinternational was ingedaald, waarna wij er samen hartelijk om lachten.
Niet dat we ons daar schuldig om voelden, hoor. Want waarschijnlijk is er maar één, die uiteindelijk het hardst lacht van allemaal.

TRANSFER
Voordat meneer Sneijder de overstap van Turkije naar Frankrijk maakte, was er heel even sprake van een transfer naar de profclub uit zijn geboortestad Utrecht. En dat was vrij serieus. Eigenaar Frans van Seumeren had het bijna voor elkaar, maar ondanks slim bedachte financiële constructies ketste het af op het te bieden salaris. Tsja, dat had ik van te voren ook wel kunnen zeggen. En buiten dat... ik vond het onvoorstelbaar, geheel ondenkbaar zelfs, dat Sneijder het overwoog zich te verlagen om ook maar één minuut voor die club uit te komen. Of beter gezegd, voor een deel van de fans, die zich zogenaamd supporters noemen. Want ik zal niet gauw vergeten (toen de voetballer nog voor Ajax speelde) hoe hard de leuzen van de spreekkoren door stadion De Galgenwaard galmden: "Wesley Sneijder, je moeder is een h**r!" De scheidsrechter veinsde Oost-Indische doofheid en Sneijder hoorde het tandenknarsend aan, maar speelde gewoon door. In de krant noemde hij die fans nog randdebielen. En terecht.
Hoewel dit voorval in 2005 was, kan ik me niet voorstellen dat de middenvelder dit vergeten kan zijn. Als ik Sneijder was, had ik de club netjes bedankt voor het aanbod en die zogenaamde 'supporters' achteraf alsnog een dikke middelvinger gegeven. Een hele GROTE!

Jack Thomassen