Sommige dingen kan ik maar moeilijk loslaten. En dat is lastig als dat wat je dwars zit al een hele tijd geleden is. Maar soms denk ik er weleens aan terug. Vooral als ik in de buurt van de voetbalvelden van de Kaatsheuvelse voetbalclub Berkdijk rijd. Dan zie ik dat menneke nog die fantastische slalom door de verdediging van de tegenstander maken en het enige doelpunt in die ene wedstrijd op het pupillentoernooi bij die vereniging. Punten in the pocket!
Of ik daar wel blij mee zal zijn geweest? Goed dat je het vraagt. Maar... NEE!!! Helemaal niet, zelfs. De snotaap (nota bene uit ons eigen elftal) had zich over laten halen om bij een team van FC Drunen in te vallen, want daar hadden ze even geen elf jongens om op te stellen. Aan de ene wel sportief natuurlijk. Dat dan weer wel. Echter, door dat ene doelpunt boorde hij een zo goed als zekere toernooiwinst door onze neus. Dus ook zijn eigenste. Stonden we weer eens met lege handen. En u mag best weten: Ik kan eigenlijk maar moeilijk tegen mijn verlies. Dat was dus wel een moment om tandenknarsend langs de lijn te staan. Ik had hem eigenlijk ter plekke onderuit moeten tackelen.
Nog nooit was ik als leider zó dichtbij een toernooioverwinning geweest als op die zonnige dag in Kaatsheuvel. Elk jaar deden we ergens voor spek en bonen mee op verschillende pupillentoernooien. Waren we al 'blij' met de sportiviteitsprijs. Het zoethoudertje. Die konden ze voor mij net zo goed in de sloot gooien. Ach, het leek toen ook te mooi om waar te zijn. Een bijna waar gebeurd sprookje, dat al slalommend zomaar uiteen spatte. En natuurlijk waren we niet echt boos op het jong. Hij was een kind en wist niet beter. Jammer was het wel.
Maar goed, het is inmiddels te lang geleden om er nog over in te zitten. Soms win je en soms verlies je een wedstrijd... of een toernooi. Het is niet anders, ik laat het maar los.

Jack Thomassen