“Volgens mij kijken ze veel te veel naar de voetballers op TV”, zei ik na een wedstrijdje fluiten op het legendarische Vaders-Moeders-toernooi bij RKDVC. “Ja, echt wel”, bevestigde mijn maat. “En ook kijken ze de kunstjes af van de spelers op zo’n Playstation. Niet normaal jongen.” Iedereen in de bestuurskamer had er wel een mening over. “Zie je hoe die mennekes met de onderkant van hun voetbalschoenen de bal meenemen? Niet gewoon dribbelen! Nee, met onderkant voet in plaats van de binnenkant. Ze denken tegenwoordig allemaal dat ze Ramos zijn, of C. Ronaldo.” Rondom de tafel werd er bevestigend geknikt. We weten het inmiddels wel. Het is niet meer zoals het bij ons vroeger was. Niet dat het ons wat uitmaakt hoor. Wij veteranen staan best wel open voor vernieuwingen en vooruitgang. Dat hadden wij ook, toen we jong waren. Johan Neeskens o.a. had witte sokskes over zijn voetbalkousen, dat wilden wij natuurlijk ook. Toen kwam er eentje met plakband om zijn scheenbeschermers op te houden. De rest volgde. Slidingbroeken. En ga zo maar door. Tsja, niet heel erg vooruitstrevend, maar wij hadden dan ook geen Playstation en FIFA ’18, hè? Alleen Sport in Beeld op zondag.

En die mannen uit de pupillen worden steeds mondiger. Daar komen we elk jaar weer achter. Bij een ander wedstrijdje kreeg ik de JO -13 onder mijn hoede. Toen ik met de bal aan kwam lopen, hoorde ik ze al onderling uitmaken met hoeveel spelers de beide teams gingen spelen. “Hoi, ben jij de scheids? We spelen 7 tegen 7. Dan hoeven we niet te wisselen. Zij trekken de hesjes aan en mogen ze meteen aftrappen. Oké?” Ajetó, wat kun je daar nog tegen inbrengen? Maar het is voor mij allemaal oké. Niet teveel de baas gaan spelen, omdat ik toevallig de fluitartiest ben. Dat was vroeger inderdaad weleens anders geweest. De wedstrijd verliep overigens heel sportief. Geen gezeur achteraf. Ze hadden dit immers zelf zo bedacht.

O ja, nog wat leuks. Met de JO-9. Vroeger had je een enkeling die best een grapje durfde te maken. Daar bleef het meestal wel bij. Nu moet je op je tellen passen, wil je niet onder de tafel geluld te worden door zo’n snotpinneke. Zaterdag had ik er weer zo ééntje. “Dag jongen. Van welk team ben jij?” De kleine krullebol noemde de naam van zijn team en gaf meteen wat informatie waarmee hij onbedoeld de scheidsrechter een beetje wist te beïnvloeden: “We hebben alles al verloren. Dus nog geen punten.” De kleine man keek er bovendien heel beteuterd bij. “Nou, jongen. Misschien gaat het nu wat beter. Net had ik ook een wedstrijdje gefloten, waarvan één team eveneens alles verloren had. En prompt wonnen ze die wedstrijd. Leuk toch?” Het leek of ie er hoop uit geput had en rende naar zijn maatjes toe. Het werd een leuk en spannend potje. En wat denk je? Het team van het ventje had gewonnen. Ik zocht hem op en gaf hem een hand. “Gefeliciteerd, jongen. Goed gespeeld hoor. En? Had ik toch een beetje gelijk? Heb ik jullie geluk gebracht, zodat jullie deze wedstrijd gewonnen hebben?” Hij keek mij lachend aan en zei: “Eeeh, dat weet ik niet. Maar eigenlijk hebben wij het wel helemaal zelf gedaan, hè? Doei!” Lachen! Alsof hij al gewend is om een microfoon van Studio Sport onder zijn neus te krijgen, zo’n nuchter antwoord. Wat een wijsheid. Zouden ze dat ook van de TV oppikken? Of weten ze op die leeftijd al hoe dat werkt, mediatraining? Je staat als veteraan tegenwoordig nergens meer van te kijken, zo hard dat dat gaat met die kereltjes en meiden.

Ik ben benieuwd wat het volgend jaar weer gaat brengen met die mannetjes en meisjes tijdens de volgend editie van het wereldberoemde Vaders-Moeders-toernooi bij RKDVC. U toch ook?

Fijne vakantie allemaal en tot volgend seizoen, met nieuwe columns én… nieuwe afleveringen in de reeks “100 VERHALEN VAN DVC’ers”.

Sportieve groeten, Jack Thomassen.