Columns
Column 8
Tradities
Een voetbalclub als RKDVC heeft in al die jaren dat ze bestaat (in 2020 al 75 jaar!) vele tradities opgebouwd. Daar reken ik ook de leuke evenementen bij, die steeds weer georganiseerd worden. Zoals bijvoorbeeld de bingo, sinterklaasfeest en bostocht voor pupillen. En natuurlijk ook het wereldberoemde Vaders-Moeders-Toernooi. Aan dat laatste werk ik, als één van de vele vrijwilligers, graag mee. Vooral omdat mijn voetbalmaten ook hun medewerking verlenen (scheidsrechteren) en we zo elke keer een kleine reünie houden. Wat natuurlijk heel erg gezellig is.
Zaterdags voor pinksteren was het de 44e editie. Tussen de wedstrijdjes door bespraken we aan de tafel van de toernooiorganisatie allerlei wereldproblemen. Het fietsongelukje van Arjan, de vernieuwde spelregels, of het carillon van LIPS wel terug gaat komen en op welke plek, waar Wim Klerkx uithing, wanneer we eindelijk met pensioen kunnen gaan en... niet geheel onbelangrijk: het weer! Want dat was ontraditioneel slecht. Veel wind en soms regen. Brrr.
Maar de pret was er niet minder om. Ook buiten op de velden niet. Opvallend was, dat er steeds meer moeders zijn (niet meer alleen Manon dus) die aardig kunnen voetballen. We zagen dames die leuke acties in huis hadden en zelfs mooie doelpunten maakten (en zeker niet per ongeluk). Al met al een succesvol en zeer sportief verlopen toernooi.
Eerlijk gezegd begon het na een paar wedstrijden bij mij te kriebelen. De finales kwamen namelijk steeds dichterbij en omdat Luc er niet was, moest er een andere fluitist aangewezen worden voor de eindstrijd bij de Vaders/Moeders om de Hijgende Hannes trofee. U moet weten dat het heel lang traditie is geweest dat de legendarische Piet van Heeswijk die finale floot. Dat stond onomstotelijk vast. Niemand die daaraan tornde. Maar na een paar jaartjes fluiten kreeg ik steeds meer ambitie om die finale ooit zelf te mogen fluiten. Maar om aan Piets stoelpoten te gaan zagen? Beter van niet!
Natuurlijk kwam na het Piettijdperk weer een nieuw. Helaas werd er toen nog niet aan mij gedacht. Ik mocht al blij zijn met de finale bij de kleinste pupillekes. Maar, goed. Niet mopperen, mijn ster leek daardoor immers rijzende. En ik gunde het Luc des te meer. Mijn kans kwam vast nog wel...
Zo'n Vaders-Moeders-Toernooi zit trouwens behoorlijk goed in elkaar. De enveloppenverkoop (voor leuke prijzen) liep als een tierelier, lotjes (om bijvoorbeeld een grasmaaier te winnen) werden goed verkocht en de stapels boterhammen voor de lunch (voor de arbiters en leiders) werden weer gesmeerd. En de levensmiddelenmanden, eveneens voor de loterij, waren opnieuw goed gevuld. Het is overigens ook een traditie, dat de leiders zelf iets meenemen voor die manden. Gelukkig werd er weer goed gehoor aan gegeven. Een dikke pluim voor de organisatie.
Tegen de tijd dat de laatste poulewedstrijden werden afgewerkt, nam ik steeds de stoel naast de wedstrijdsecretaris in bezit. En toen die belangrijke vraag kwam wie DÈ FINALE wilde leiden, was Sjakie er als de kippen bij om mijn vinger op te steken en zo het fel begeerde papiertje met daarop de namen van de finalisten aan te kunnen nemen. En u snapt wel, die liet ik niet meer los. Daar werd een beetje om gelachen, maar dat deerde me niet. Deze finale was voor mij.
Ter afsluiting van deze geweldige dag kwamen de deelnemers in de kantine tezamen voor de prijsuitreiking en de uitslagen van de loterij en sloten zo dit toernooi gezellig af. Volgend jaar zijn we er weer en hopen op veel deelnemers om zo de al eerder genoemde tradities voort te kunnen zetten. Of... om nieuwe tradities te creëren! Fijne vakantie allemaal.
Jack Thomassen
Jack Thomassen
(De foto is gemaakt door SHFotografie)
12-03-2012
