Tijdens een middagwandelingetje met onze dochter, kwamen we langs een vijvertje waar een man zat te vissen. Toen we een stukje verder gelopen waren, hoorden we die man iets roepen. We keken om en zagen dat ie iets dichterbij het wandelpad was gekomen en blijkbaar het jongetje riep, dat bij een andere waterpartij bezig was met stenen op dat water te laten stuiteren. Het ventje hoorde echter het geroep van de beste man niet. En hoewel de twee niet eens zover van elkaar af stonden, leek de man het niet te gaan lukken om Pim/Wim/Tim (zoiets leek hij te roepen) nog voor het ondergaan van de zon uiteindelijk eens een keer te bereiken. "Roep dan wat harder, man", zei ik heel zachtjes. Op dat moment moest ik even denken aan de periode dat ik leider/trainer was bij RKDVC. 

Het is inmiddels alweer een aantal jaartjes geleden, maar ik kijk er altijd nog met plezier aan terug. Soms was het even op je tanden bijten en doorzetten, hoor. Toch heb ik er nooit spijt van gehad om ervoor te kiezen leider/trainer te worden bij één van onze plaatselijke voetbalclubs. Het leukste is achteraf dat ik mijn beide zoons onder mijn hoede heb gehad. De oudste niet zo heel lang, want hij stopte al bij de overgang van de pupillen naar de junioren. En aan de jongste heb ik weleens gevraagd of ie het geen bezwaar vond om steeds maar weer bij het team van zijn oude heer ingedeeld te worden. Dat feest duurde dus van de D-pupillen t/m de A-junioren. Geweldig om aan terug te denken.

Het viel toen niet altijd mee om die steeds mondiger wordende kinderen in toom te houden. Natuurlijk botste het weleens tussen een paar jongens, of dreigde een training door balorigheid bijna uit de hand te lopen. Maar vrijwel altijd lukte het wel om zo'n avondje zonder kleerscheuren af te laten lopen. Leek dat niet te lukken, was het soms nodig om eens flink aan de noodrem te trekken. Als rustig toespreken niet hielp, zat er maar één ding op: Eventjes mijn stem op misthoornniveau zetten (of, voor degenen die hem kennen: mijn Kapitein Haddockimitatie), waarvan die kindertjes zó schrokken, dat ze de rest van de avond precies deden wat de trainer van hen verwachtte. Ja, ja. Dat is pas leuk om aan terug te denken.

Intussen stond de man daar maar aan de rand van het vijvertje, als een roepende in de woestijn. Ik besloot hem een handje te helpen en het ventje ter plekke Pim te noemen en haalde eens diep adem: "PIIIMMM!!!" Het lukte, het jong schrok zich wezenloos en viel zowat achterover het water in. Toen hij mij daarna in het vizier kreeg, wees ik naar de inmiddels net zo overdonderde man en riep: "JE MOET KOMEN! NU! LUISTEREN!!" Het menneke sprong als door zeven wespen gestoken het wandelpad op en sprintte met een noodvaart langs ons heen. Precies zoals de trainer hem opdroeg. Misschien niet helemaal verantwoord, maar ik vond het grappig om te zien.
's Avonds thuis op de bank moest ik er weer even aan denken. En wat ik achteraf van dit alles het leukste vond: De misthoorn doet het blijkbaar nog, hahaha!