Sommigen zullen vragen: Had jij zoveel talent dan? Wel, onder ons gezegd....NEE! Maar dat houden we natuurlijk wel stil. Anders kan ik me niet meer op de club vertonen. Trouwens, niet dat het nu nog wat uitmaakt. Mijn trouwe kicksen heb ik inmiddels allang symbolisch aan de wilgen gehangen. Ik heb het losgelaten. Het is er dus nooit van gekomen, die schitterende profcarrière die ikzelf wel voor ogen had. Want ik had ze. Ik had de enige echte wondersloffen. De wondersloffen van Sjakie. Tenminste, vroeger was ik daar nogal zeker van. En waarom niet? Van de doelpunten en acties die ik maakte weet ik nog steeds dat mijn voetbalschoenen andere dingen met de bal deden dan ikzelf in gedachten had.
Zoals tijdens een wedstrijd toen ik nog in de jeugd van RKDVC voetbalde. De tegenstander probeerde ons buitenspel te zetten. Gé Wolters had de bal bij de middencirkel en stuurde een pass in de diepte. Ik startte van eigen helft, dus géén buitenspel. Op volle snelheid met de bal aan de voet ging ik recht op het doel af. Met 2 verdedigers op de hielen sprintte ik vanaf links het strafschopgebied binnen. In de fractie van een seconde die ik had alvorens te schieten besloot ik met links de bal in de rechter kruising te vlammen. Bij het 5 metergebied gaf mijn bovenkamer een signaal naar mijn linkervoet om uit te halen maar... mijn voeten met de Quickvoetbalschoenen lieten me wat inhouden, de keeper kwam uit en gooide zijn lichaam naar de bal. Het leek of de schoenen daar op gewacht hadden en schoven de bal netjes onder de keeper in de linker benedenhoek. Mooi doelpunt, ik en alles wat blauw/wit juichen en keek alsof alles zo bedoeld was. De wondersloffen deden het. Ja, dat wist ik zeker.
Een ander mooi doelpunt: Heel wat jaartjes later (intussen had iedereen dus zitten slapen. Niemand die mijn talent inzag. Of eigenlijk... de kunsten van mijn wondersloffen) Ik was afgedaald naar het 7e elftal van de senioren. De bal stuiterde uit een kluts voor het doel van de tegenstander naar de achterlijn. Een verdediger pikte de bal op en wilde weg draaien. Ik liep snel naar hem toe om hem te verhinderen er vandoor te gaan. Mijn voet ging naar de bal om een tackle in te zetten maar... mijn voet met de hoge Adidasschoen zette zich op de bal, pakte die van een verblufte verdediger af, draaide me om, zag Berry Verhoeven inlopen, pass binnenkant voet en een gloeiende poeier van Berry in de kruising. Mooie actie en een prachtig doelpunt. Wij juichen en ik keek alsof alles zo bedoeld was. De wondersloffen deden het. Ja, dat wist ik zeker.
Nog ééntje... Zelfde team, andere wedstrijd, tegen OSC. Die was eerder gestaakt en diende nog uitgespeeld te worden. Op ons hoofdveld nog wel. Terreinbeheerder Toon Schapendonk (nog een naam die wereldberoemd is onder de oudere leden) stond in zijn blauwe overall en rubber laarzen langs de kant achter het hek zich flink druk te maken. De stand was gelijk met nog een paar minuten te spelen. Een corner voor ons. Ik stelde me 'buiten de 16' op, misschien viel de bal wel af en kon ik dan schieten. Ik wachtte af maar...ineens liep ik tot mijn verbazing het strafschopgebied binnen. De bal kwam hard voor de goal. Hij viel bij de 1e paal omlaag en tussen een kluwen van spelers in duwde ik mijn hoofd (toen nog met volle bos haar) er tegen aan. Iedereen en ikzelf vooral, totaal verrast door dit winnende doelpunt. Allemaal juichen natuurlijk (Toon nog veel harder) en ik keek of alles zo bedoeld was. De wondersloffen deden het. Ja, dat wist ik zeker. U ziet, prachtige voorbeelden te over. Het had allemaal zo mooi kunnen zijn. Milaan, Londen, Madrid. Wie zal het zeggen? Maar waar het toch mis is gegaan met die profcarrière? Aan mij heeft het niet gelegen. En aan mijn wondersloffen helemaal niet. Echt jammer.
De oude Quicks liggen nu op zolder en de versleten Adidaskicksen hangen nu aan het herrinneringsbord op mijn schrijfkamer. Want zeg nu zelf? Wie wil die dingen nou nog hebben? Toen mijn jongens nog voetbalden heb ik wel eens voorzichtig geprobeerd ze de wonder-Quicks of de hoge Adidasjes te laten dragen. Haha, of ik gek geworden was? Die ouwe meuk deden ze natuurlijk niet aan. Tsja, daar stond ik dan. En voor mijn mannen dus ook geen schitterende profcarrière. Maar oké, dan niet hè. Wie niet luisteren wil. Dan blijven ze maar liggen. Tot een ander jongetje ze ooit wél nodig heeft en waaraan ik de wondersloffen met zijn geheime kwaliteiten kan doorgeven. Dus...

Jack Thomassen

Dit is het eerste verhaal uit de serie "100 Verhalen van DVC'ers". De andere verhalen vind je hier.