Ik zal mijzelf eerst even kort voorstellen. Mijn naam is Ralph Frauenfelder, geboren in Voorburg op 13-12-1976. Voorburg ligt in Zuid-Holland, dicht bij Den Haag. Ben niet getrouwd en heb ook geen kinderen. Ik werk al iets meer dan 7 jaar, met veel plezier bij BMN Bouwmaterialen in Veghel op de crediteuren administratie.

De eerste 15 jaar van mijn leven heb ik dus in Rijswijk in Zuid-Holland gewoond. Ik heb daar mijn lagere school doorlopen en een deel van de Mavo. Ik ben op mijn achtste begonnen met voetballen bij de Valkeniers. Voordat ik mocht gaan voetballen was een vereiste mijn ouders (beiden nog in leven) dat ik echt eerst mijn zwemdiploma ging halen. Zo gezegd zo gedaan. De Valkeniers was een kleine vereniging Rijswijk maar super gezellig, op zijn Brabants gezegd ‘ons kent ons’. In mijn eerste jaar als voetballer in de F zijn we gelijk kampioen geworden. Een mooi detail was wel dat we onze laatste wedstrijd verloren met 1-12 tegen Velo. Ondanks dat we toch al kampioen waren, was het wel sneu voor de mensen die langs de lijn stonden. Maar goed, het feestje was er niet minder om. Daarna na de E gegaan. Ons elftal werd getraind door mijn vader en een vader van een ander teammaatje. Deze vader kennen we nu nog steeds en is een lange vriendschap geworden. We hadden een leuk elftal destijds. Daarna moet ons cluppie weg op de plaats waar het lag. Toen ben ik naar Vredenburgh gegaan. Daar in gestroomd in de D jeugd. Was wel even wennen natuurlijk. Hele andere mensen dan dat ik gewend was. Mijn niet minder gezellig. Daar gespeeld in de D1 in de spits, met veel succes als zeg ik het zelf. Aardig wat doelpunten gemaakt voor Vredenburgh als spits. Daarna 1 wedstrijd in de C1 gespeeld en vervroegd door gegaan op mijn 15^de naar de B, ze hadden daar mensen tekort en ik had mijn lengte en fysiek mee. Ik heb daar 1 seizoen in de B gespeeld en toen verhuisd naar het grote onbekende Noord-Brabant en het kleine dorpje Drunen.

Op mijn 15^de dus verhuisd omdat het bedrijf waar mijn vader in Den Haag werkte niet meer verder ging. De exacte reden weet ik ook niet meer. Mijn vader en nog een aantal andere collega’s zijn toen bij LIPS gaan werken. Een bedrijf wat voor Drunenaren wel een begrip is. Ben toen, als ik me niet vergis, op de Duinland Mavo in de Kastanjelaan op school gekomen. En via medescholieren dus bij RKDVC beland. Daar begonnen in de B3. Ik was geen super speler, dus paste ik goed in de B3 thuis. Leuke seizoenen gehad, ook in de A jeugd wat daarna volgde. Ik weet nog een ding heel goed vanuit de A jeugd. Ik speelde toen in de A2. We waren toen een keer compleet weggespeeld door de A van Taxandria. Mijn toenmalige maatje op het middenveld en ik zelf maakten een afspraak: wat er ook gebeurt, die middenvelder van hen komt vandaag gewoon niet aan voetballen toe. Standvastig als we toen waren het klusje geklaard en we wonnen met 3-1 toen, haha. Volgens mij had ik toen zelf nog gescoord. Toch een mooie periode gehad in de jeugd bij RKDVC en door naar de senioren.

Bij de senioren ben ik in mijn eerste seizoen beland bij het 11^de. Was toen een beetje een mix van jong en oud door elkaar heen. Heb daar een seizoen in gespeeld en toen was ik gevraagd door het zevende. Zij hadden een voorstopper nodig en ik was een voorstopper geworden door de jaren heen vanuit de jeugd.  Ik was gelijk de jongste van het elftal maar ik werd door iedereen goed opgevangen en we werden  dat jaar ook gelijk kampioen haha slechter konden niet. Maar in mijn eerste jaren als senior zat het niet altijd mee. Een keer hard in aanraking gekomen met de paal, de klap niet bewust meegemaakt gelukkig. De ambulance was gebeld en naar het ziekenhuis toe. Achteraf dus met een zware hersenschudding. Op dit moment was ik 23. Dat was dus gelijk einde seizoen. Ergens in die periode was ik benaderd door Henry Koks met de vraag om jeugdleider te worden bij een elftal. Na erover nagedacht te hebben ja gezegd en dus toen iedere zaterdag en zondag op het voetbalveld te vinden. Maar goed, dingen die je leuk vind om te doen kosten geen energie maar krijg je energie van, zeg ik altijd maar. Ik ben bij diverse elftallen leider geweest en ook vlagger in de jeugd. Mijn laatste wedstijd bij de senioren was ook gelijk een kampioenswedstrijd tegen Uno Animo. Dit was met een elftal dat uit de A was overgekomen en bij elkaar gebleven was, naar de senioren toe. In de senioren ook bij  verschillende elftallen vlagger geweest.

Op een gegeven moment stopte ik bij het derde met vlaggen en ben toen benaderd om bij het eerste te komen vlaggen. Toch even over na moeten denken en uiteindelijk ja gezegd.  We hadden een leuke staf bij het eerste. Het was alleen balen dat in mijn eerste seizoen we meteen degradeerden. Je voelt je dan toch een beetje schuldig. Ik merkte wel dat de vaste supporters kritisch zijn. Maar ook wel eerlijk. Als ik het goed deed werd het gezegd, maar als ik het slecht deed ook. Gelukkig vaker complimenten gekregen dan kritiek.  Het jaar daarop in de 3^de klasse helaas niet gepromoveerd. Het jaar daarop op wel, uit bij Boxtel. Nadat ik in de ochtend eerst nog een wedstrijd had met de A in Teteringen. Dit was wel een hele mooie gebeurtenis, kampioen worden uit in Boxtel  met voor je gevoel heel Drunen langs de lijn. Na dit prachtige kampioenschap nog 2 jaar door gegaan en daarna gestopt met vlaggen bij het eerste. Daarna terug gegaan naar het derde elftal.

Ik ben op dit moment alleen nog actief bij de JO19-1. Op zondag als ik wil lekker een wedstrijd kijken of lekker thuis blijven. Het bevalt mij goed bij de JO19-1. We hebben een super staf bij elkaar en een leuke groep. Zitten in een zware competitie met ploegen uit het westen van het land. Ik ben er 100% van overtuigd dat wij niet uit deze competitie hoeven te degraderen en ook volgend jaar gewoon in de 3^de divisie ons kunstje kunnen doen.

Vorig jaar was ik dus 25 jaar lid van RKDVC dus reden voor een klein feestje samen met andere leden die een X aantal jaren lid waren van de club. Gehuldigd door de voorzitter die ik ook al jaren ken.

Kortom, voor een import-Brabo ben ik goed terecht gekomen bij een leuke vereniging met veel goede en leuke mensen. Het is net een grote warme familie binnen DVC. Ik hoop nog jaren binnen de club actief te blijven en zeker als supporter.

Sportieve groeten, Ralph Frauenfelder.