Tijdens een verhuisritje voor onze dochter, rijd ik met haar vriend op de A2. Ik weet dat hij hockeyt, maar eigenlijk niet bij welke vereniging. Dus raken we in gesprek over elkaars lievelingssport. ""Zeg eh, ik heb nog niet gevraagd bij welke club jij speelt?" Hij kijkt me aan en zegt zonder blikken of blozen: "Bij Kampong! In Utrecht." Ik ben een beetje onder de indruk. "Zo! Toe maar. Bij Kampong van de TV?" Hij knikt bevestigend. Terwijl ik wissel van baan graaf ik snel in mijn beperkte hockeyspelersnamenregister en kom tot de conclusie dat ik of niet heb opgelet tijdens de weinige samenvattingen die ik zag, of deze jongen speelt in een wat lager team dan die uit de hoogste landelijke competitie. Dat laatste is van toepassing. Hij speelt in Kampong 26. Ik ben nu wel zeer onder de indruk. "Kampong 26?! Hebben jullie zoveel herenteams? Dat verzin je toch zeker hier ter plekke?" Zonder te willen bluffen zegt hij: "Nee, hoor. En er zijn er nog meer. Wel meer dan 30. En bij de dames ook. Echt een grote vereniging." (Thuis effe gauw op internet opgezocht, 3300 leden.)

Man! Dat moet een hele onderneming zijn om die teams die thuis spelen, allemaal op velden in te delen. En wat te denken van kleedkamers, scheidsrechters, materiaal? En parkeergelegenheid? Ik kan me moeilijk voorstellen hoe groot dat complex van Kampong zal zijn. Het moet haast een dorp op zichzelf zijn. Klein in ieder geval niet. We gaan zeker een keer kijken.

Zoals u misschien al begrijpt, onze dochter gaat in Utrecht wonen. In de stad. En om ook hier een sociaal leven op te bouwen, vond ze het een goed idee om bij een sportvereniging te gaan. Dat vonden wij ook. Het eerste dat in ons opkwam was natuurlijk de hockeyclub waar haar vriend al lid was. Of wellicht op volleybal of fitnessen? Met het allerlaatste wat wij zouden denken kwam ze aan: "Ik heb me aangemeld bij een voetbalclub! Bij een club bij ons in de buurt. Daar zoeken ze nog enkele dames voor het 3e vrouwenteam. Wie lid wil worden moet wel een klein beetje kunnen voetballen. Niet iemand die niet weet of ie links- of rechtsbenig is, als je snapt wat ik bedoel." Ik was zo trots als een pauw. Natuurlijk omdat voetbal mijn lievelingssport is, maar vooral omdat ze het aandurft in een totaal vreemde stad, waar ze precies 1 iemand kent, bij een sportclub lid wordt, waar ze helemaal geen mensen kent. Alsof je jezelf voor de leeuwen gooit. Spannend. Maar inmiddels is ze een paar weken verder en zit ze al aardig  'in de groep'. Gelukkig maar.

En of dochter een beetje kan voetballen? Toen ze nog op de lagere school zat, voetbalde ze regelmatig een partijtje met haar broers mee. Bij ons aan de overkant, in het speeltuintje van de school. En oefening baart kunst. Nee, het werden geen hoogvliegers die van ons. Een balletje trappen en aannemen kunnen ze wel. Maar omdat die partijtjes nogal lang geleden waren, hebben ik pas nog met haar maar eens een balletje getrapt. Weer in het speeltuintje van de school. Helemaal geweldig! Mijn hart maakte een sprongetje bij het idee dat al onze erfgenamen nu 'op voetbal' zitten of hebben gezeten. Alleen een beetje jammer dat onze voetbalster niet naast de deur is gaan spelen. Want dat was wel leuk geweest, alle 3 bij RKDVC gevoetbald.

Maar goed, Utrecht is niet aan het eind van de wereld. De A2 voert ons snel genoeg naar deze big city. En nu, na enkele trainingen en wedstrijden in de benen, gaan we binnenkort bij dit damesteam kijken. Zin in!                                                

Jack Thomassen