Op de boulevard van Zoutelande sta ik even op moeder de vrouw te wachten. Per ongeluk vang ik een gesprek op tussen een inwoner van het Zeeuwse dorp en een Duitse toerist: "Heute abend is er ein vuurwerkshow. Als jullie om 17.00 uur hier zurürck sind, haben sie die beste platzen." De toerist knikt alleen maar en doet af en toe: "Mmm, ja ja. Schön." Waarna ze met een: "Tjüss!", zich uit de voeten maakt uit deze steenkolen-Duits-reclame voor het vuurwerkspektakel wat er die avond op het programma staat. De Zoutelander blijft beduusd achter. Zijn ogen zoeken naar een volgend slachtoffer. Ik kijk ook wat rond. Op een bord bij een terras, staat met krijt geschreven dat er die avond de voetbalwedstrijd Nederland-Duitsland uitgezonden wordt. Nou, ik weet niet of ik dat wel ga kijken. Waarschijnlijk zal dát geen vuurwerk op gaan leveren voor de Oranjefans….
Ik moet even aan ons pa denken. Die zou er niet eens aan denken Duitse toeristen in hun taal te beantwoorden. 'Ze zijn toch hier op visite? Probeer dan ook maar eens Nederlands te praten. Wij doen tenminste nog een beetje ons best als we over de grens zijn.' Tsja, dat dan weer wel, natuurlijk.
Desondanks snapte hij wel dat de lokale bevolking het van deze toeristen moet hebben. Maar ja, die oorlog hè? De oosterburen konden het niet gauw goed doen bij hem.
Dat merkten we vroeger vooral als het West-Duitse elftal weer eens in die letzte Minute alsnog de winnende TÖR bij de tegenstander in het doel had geprikt. En als Gerd Müller de trekker über had gehaald, mompelde pa steevast: “Verrekte kutmoffen. Hebben ze het toch weer geflikt.” Toch bleef hij het Duitse Fussball op de voet volgen. Am Samstag zat hij altijd trouw om 18.00 uur klaar om 'die moffen' an te shauen. Want ze waren toch behoorlijk goed in het spelletje. Dat wist ie heus wel, aber openlijk uitspreken? Dat was nét een brug te ver…
Een paar jaar geleden zag ik in de krant dat de finale van het WK '74 werd herhaald op TV. Grappig, dacht ik toen. Na zo'n 30 jaar teleurgesteld en gefrustreerd te zijn geweest, had ik nog nimmer de historische Wettkampf eens teruggekeken. Zo kon ik alsnog oordelen of wij wel de besten waren. Nou, hart und gemein waren we in ieder geval wél. Dat was eerder in het toernooi al zichtbaar. Neeskens, Van Hanegem, Van De Kerkhof, tsja wie eigenlijk niet? Wie tegenwoordig zulke overtredingen begaat, kan meteen met dieprood inrukken. Daar hoeft geen videoref voor aan te pas zu kommen.
Na de Wiederholung van de finale tegen West-Duitsland heb ik mijn mening over die voetballers bijgesteld. Niet dat ik de spelers van toen minder irritant vond. Nee, dat vind ik nog steeds. Echter hun voetbalkwaliteiten deden niets onder dan van de spelers van Oranje. Achteraf durf ik wel te beweren dat de Deutsche Mannschaft minstens net zo goed waren als onze jongens. Bovendien troostte ik me met de gedachte dat die Niederlage niet in de laatste minuut tot stand gekomen was.
Ik heb het inmiddels van me afgezet. De afkeer, die ons pa had (mede door de oorlog) wil ik niet met mij meedragen. Ik wil voortaan neutraal naar voetbal kunnen kijken. Dus ach von die Nachbarn. Al heeft het, eerlijk gezegd, wel even geduurd voordat het zover was. Maar uiteindelijk heb ik tijdens het WK 2014 zeker van die Jungs zitten genieten. Sorry, pap.
Geen aanstellerige Schwalben of jankerige Schauspieler. Nee, die Duitsers waren gewoon heel erg goed. Maar als 'wij' in Brazilië voor de 4e keer in de finale hadden gestaan en tegen 'hullie' opnieuw met lege handen hadden gestaan, weet ik niet of de televisie en de ruit dat overleefd zouden hebben.
We zijn die dag op tijd uit Zeeland naar huis gereden. Meer om de grote drukte voor te blijven dan om op tijd zu Hause te zijn voor de wedstrijd. Eigenlijk wilde ik niet eens kijken. Zo goed is Oranje niet en om juist door Duitsland afgedroogd te worden? Daar had ik niet zo'n trek in. (Scheisse, blijkbaar ben ik het toch nog niet helemaal kwijt) Moeder de vrouw haalde me over. "Er is toch niks anders op."
Ik heb er geen spijt van gehad. Im Gegenteil. Niet dat we inmiddels wél heel goed zijn en we de polonaise door de kamer lopen. Nee, joh. Bovendien kregen die Duitsers me toch een paar kansen! Het lijkt mij dat zij nu in die Ecke zitten waar de klappen vallen. Maar toch. Jongens! Drei zu Null! Wunderbar! Haha, hebben we op zaterdagavond überhaupt nog echt FEUERWERK gezien.

Tjüss!!! Jack Thomassen