Alvorens je deze column gaat lezen wil ik je vragen (om in de juiste stemming te komen) als achtergrondmuziek het nummer Shine van David Gray aan te zetten. Je zal er geen spijt van krijgen. Op YouTube is een prachtige clip erbij te zien.

Ons landje heeft door de jaren heen al veel legendarische voetballers voortgebracht. Ik wil er in deze column één belichten, die de meesten van ons (ikzelf helaas ook) nooit in levenden lijve hebben zien spelen. Beb Bakhuys! De eerste Nederlandse pionier van het professionele voetbal, nog altijd in de top-10 van topscorers voor Oranje. En misschien wel onbedoeld de voorloper of bedenker van het huidige “planking”.

Beb (of Elisa Hendrik) Bakhuys werd geboren op 16 april 1909 in Pekalongan in Nederlands-Indië. Hij verhuisde als jongen naar Den Haag, waar hij als 16-jarige in 1925 debuteerde in het eerste elftal van landskampioen HBS. Vanaf 1927 kwam hij uit voor Z.A.C. uit Zwolle. In 1928 maakte hij zijn debuut in het Nederlands elftal tegen Italië in het huidige San Siro stadion. Hij kwam tot 1937 uit voor Oranje en maakte in 23 interlands maar liefst 28 doelpunten. Een moyenne van 1,2 wat nimmer meer door iemand achterhaald is.

Na een mislukte poging om in Nederlands-Indië carrière te maken keerde hij in 1933 terug in Zwolle. Daarna werd hij een vaste kracht en één van de smaakmakers van Oranje. In zijn eerste interland na zijn terugkeer, op 11 maart 1934 tegen België, scoorde hij zijn meest beroemde goal, een vallende kopbal. Nederland won met 9-3, maar de wedstrijd ging de geschiedenis in vanwege Bakhuys’ befaamde snoekduikkopbal. Een dergelijk doelpunt wordt in Nederland nog altijd een goal á la Bakhuys genoemd.

Nadat Bakhuys begon met voetballen voor VVV uit Venlo is hij een sigarenzaak begonnen, die hem door de club ter beschikking werd gesteld. Volgens de KNVB riekte dit naar betaling en werd Bakhuys niet meer als amateur beschouwd, hetgeen voorwaarde was om voor een club te mogen uitkomen, en geschorst als lid. Dit leverde een grote rel op met een inval van de politie, die hem zijn huis uitsleepte. Daarna vertrok Bakhuys in 1937 naar Frankrijk, waar hij bij FC Metz profvoetballer werd. Hij ontving 22.000 gulden tekengeld en daarna 600 gulden per maand. In die tijd een royale vergoeding. De KNVB, erop gebrand om de amateurstatus in het vaderlandse voetbal te behouden, schorste de sterspeler ook direct voor het Nederlands elftal. Tussen de KNVB en Bakhuys is het nooit meer goed gekomen.

Met wisselend succes en met een onderbreking van de oorlogsjaren, toen hij als dwangarbeider in Leipzig zat, speelde hij tot 1947 bij de Franse club. De KNVB bleef hem tot in de jaren vijftig als een paria behandelen. In zijn gloriejaren had Bakhuys heel veel betekend voor de KNVB, maar na de oorlog kreeg hij zelfs geen kaartje meer voor een interland. Na een mislukte poging in het begin van de jaren zestig als tv-commentator bij Sport in Beeld, sleet Bakhuys in anonimiteit zijn dagen op het Haagse kantoor van het CBR. De man overleed op nu bijna 30 jaar geleden op 7 juli 1982, 73 jaar oud.

Zelfs als je bij een club als RKDVC door de jaren heen naam en faam hebt gemaakt, op welke manier dan ook, dan wordt je op gepaste wijze hiervoor beloond en voor het nageslacht hieraan herinnerd. Getuige bijvoorbeeld de prachtige zwart-wit foto’s die sinds kort in ons clubhuis (of zoals je wilt onze kantine) zijn opgehangen. Voetbal is niet altijd en alleen maar naar de toekomst kijken, maar voetbal is ook een stuk historie waaraan herinnerd mag worden. Helaas is de KNVB hieraan destijds voorbij gegaan door het verguizen van Beb Bakhuys, die eigenlijk zijn tijd al ver vooruit was. Ik pleit voor een jaarlijkse Beb Bakhuys-bokaal voor de mooiste kopbal van het seizoen.

@vanpasgekomen