Arie Bombarie
Ik ben geboren in 1972. Het jaar waaraan Arie Haan tot op de dag van vandaag zijn bestaansrecht ontleend. In dat jaar voetbalde hij namelijk bij Ajax en wist hij alle prijzen te winnen die je maar kunt winnen in een voetbaljaargang. Naast het landskampioenschap en de KNVB Beker (de vaderlandse dubbel) wist Ajax en dus ook Arie Haan eveneens de Europacup 1 (nu Champions League), de Wereldbeker voor clubteams en de Europese Supercup in de wacht te slepen. Een ongekende prestatie. Destijds was de geboren Groninger als 24-jarige in de bloei van zijn carrière. Ondertussen is die bloem enigszins verwelkt geraakt. Het haantjesgedrag is nog altijd aanwezig, maar de haan kraait niet meer zo hard. Als voetballer en international heeft Arie Haan in de jaren na 1972 zeerzeker nog meer successen geboekt. Hij speelde onder meer twee WK finales in 1974 en 1978. Helaas gingen beide finales verloren. Daarnaast wist Sluwe Arie, zoals hij in die tijd ook wel genoemd werd, in de herfst van zijn spelerscarrière in België nog drie keer landskampioen te worden bij respectievelijk RSC Anderlecht (1981) en Standard
Luik (1982, 1983). Na zijn actieve loopbaan besloot hij verder te gaan als voetbaltrainer, de werkgelegenheidssector waarin hij nu nog altijd blijkt rond te tippelen. Hij werkte vanaf 1984 achtereenvolgens voor Antwerp FC, RSC Anderlecht, Standard Luik, VfB Stuttgart, 1. FC Nürnberg, PAOK Saloniki, Feyenoord, Paniliakos, Omonia Nicosia en Austria Wien. Op twee kampioenschappen van RSC Anderlecht (1986, 1987) na levered zijn trainersloopbaan daarna voor hem geen prijzen meer op. Vanaf 2006 ging Arie Haan het proberen als bondscoach van China. Later heeft hij het nog geprobeerd bij landen als Iran, Kameroen, Albanië en volgens de laatste berichten is hij nu in beeld bij Myanmar. Kortom, Arie voelt zich nogal gemakkelijk thuis. Dat hij zich nogal snel thuis voelt heb ik met een paar vrienden aan den lijven ondervonden toen we in 2006 bij het EK Voetbal in Duitsland waren. Nederland speelde in dat jaar in Nürnberg de memorabele achtste finale tegen Portugal. Na een fantastische middag in de binnenstad liep de wedstrijd helaas
uit op een teleurstellende nederlaag (0-1) waarbij maar liefst 16 gele en 4 rode kaarten vielen. We pakten na afloop nog een afzakkertje in de stad alvorens we in de hotelbar belandden om de Slag van Neurenberg te verwerken. We werden vanuit de stad naar ons hotel, net buiten het centrum, gebracht door een lieftallige blonde jongedame, die zelfs nog even met ons naar binnen wandelde om een drankje te doen. En wellicht mikte ze op iets meer als alleen een bitter lemon. Daar troffen we dus Arie Haan, zittend op een kruk en nippend aan de vieux-cola en the rest is history zou ik bijna willen zeggen. We raakten met elkaar in gesprek en op den duur ook goed aan de pap. Arie was tegen drieën ’s nachts allang niet meer aan het nippen, maar liet zich de mixen goed smaken. Hij probeerde op allerlei manieren indruk te maken en dan natuurlijk voornamelijk richting de Duitse blondine. Zoals de laatste jaren wel vaker op trainersgebied had hij totaal niet in de gaten dat hij volledig kansloos bezig was. We hadden uiteindelijk toch de avond van ons leven. Net als de taxichauffeuse in haar witte Toyota Subaru, droop Arie om half vijf in de ochtend af met een slag in zijn wiel naar zijn hotelkamer. Het werd behalve de dag van de Slag bij Neurenberg ook de dag van (weer) een gemiste slag van Arie Bombarie. De volgende avond zat hij met kleine oogjes in het live avondprogramma van Jack van
Gelder om de wedstrijd van Oranje nog eens te analyseren. Jack’s eerste vraag luidde: “Heb je een kater overgehouden aan de wedstrijd van gisteren, Arie?” Die wedstrijd was hij allang weer vergeten, maar de vieux stroomde nog door zijn aderen. Behalve zijn blouse (die als ruilmiddel nog mee naar Drunen is gegaan) was hij waarschijnlijk ook een deel van de nachtfilm kwijtgeraakt. De oud-international heeft er door de jaren heen zijn levensmotto van gemaakt: “Wherever I lay my hat that’s my home.”
@vanpasgekomen
