’s Morgens op de dag van Ajax-PSV keek ik bij mijn schoonvader een samenvatting van een rugby-interland. Je weet wat je bij zo’n wedstrijd kan verwachten. Zeker als je bij het spelen van de volksliederen ziet welke spelers hun land vertegenwoordigen. Kerels van 2 meter lang en 1 meter breed, met woeste baarden en ongekamde haren. Sommigen met ruige haarband en bicepsen zo dik als boomstammen. Er stonden ook wel iets kleinere wildemannen bij, met even woeste kapsels en grote bicepsen. Stevige grondverzettertjes, verdedigen is hun missie. Het publiek kreeg waar het voor kwam. We zagen scrums, tackles en alles wat maar met lichaamscontact te maken had. Kerels van 90 tot en wel 150 kilo botsten en knalden op elkaar alsof het dolle stieren waren. Maar… gewoon weer opstaan, hè! En geen gezeur over beslissingen van de scheidsrechter. Want dat kan bij sommige sporten nog. Na afloop was er volgens mij geen ééntje zonder blauwe plekken of kneuzingen. Waren er 3 man die hun tanden aan het zoeken waren en de kleinste van het blauwe team moest met een schep uitgegraven worden. En er werden veel punten gescoord. Dat is altijd mooi.
’s Avonds keek ik weer een samenvatting. Ajax-PSV was amper 2 minuten bezig, of ééntje liep al te hinkelen en aan zijn bovenbeen te voelen alsof hij door een dartpijl geraakt was. In de herhaling bleek wat er echt aan de hand was. In een duel kwam hij in botsing met de knie van zijn tegenstander. Een paardenkus, volgens de commentator. Natuurlijk is dat vervelend. Maar vergeleken met de botsingen die ik 's morgens in de rugbywedstrijd zag, stelde dit niks voor. Sterker nog, de blonde spits ging er bij zitten en kreeg nog volop aandacht. En ik denk dat de scheids zelfs kwam vragen of hij er een kusje op moest geven. Aan het eind van de wedstrijd, met zat kansen op meer dan die 2 schamele doelpunten, zaten de gelikte kapseltjes bij bijna iedereen nog als bij de aftrap. Zag ik een stel tenues zonder zelfs maar één grasgroen vlekje en alle spierwitte tandjes en dure tatoeages zaten nog op hun plek. Bij andere samenvattingen zag ik nog acteurs die solliciteerden naar een toneelrol van stervende zwaan en kermden daarbij om een penalty of, erger nog, zeurden als kleine kindjes om een gele of rode kaart. Ja, ik weet wel dat dit is wat je kunt verwachten als je naar voetbal kijkt. En elkaar onder de zoden schoefelen vind ik ook geen schoonheid voor de sport. Maar die kapseltjes met die kleurtjes, foeilelijke schoenen, kousen tot over de knieën, gecoiffeerde baardjes, uitzonderingen als Nathan Rutjes daargelaten. Dat geacteerde vallen bij het minste contact. Kom toch op, mannen.
Pfoe! Soms heb ik er de kracht niet meer voor om nog hele wedstrijden te kijken. Daarom dus slechts alleen de samenvattingen. Want helemaal géén voetballen kijken, nee dat gaat toch echt niet hoor. Voor het stevige Theo Laseroms en Johan Neeskens werk kijk ik wel op zondagmorgen bij opa. Samen zeveren dat vroeger alles beter was.

Jack Thomassen